‘Mijn eigen wensenlijstje staat niet langer voorop‘

Tekst: Mariëtte Woudenberg
Foto: Christiaan Bruijn

 

‘Bidden bleef bij mij lang beperkt tot het doen van schietgebedjes. Ik werk fulltime en had het idee dat mensen met meer tijd maar moesten bidden. Als ik ergens mee zat, riep ik: “Heer, help me.” En dat was het wel zo’n beetje.

Zelfs op zondag deed ik er weinig mee. Mijn man en ik zitten al ruim vijftien jaar in de Buurtkerk in Wassenaar. Ik wilde daar wel helpen, maar deed het liefst iets praktisch. Koffie zetten en uitschenken, bij de deur staan en mensen welkom heten. Ik erken het eerlijk: ik liep lange tijd weg voor gebed. Was gemakzuchtig.

Dat haalde me op een gegeven moment in. Er ging iets aan me knagen. Ik dacht: Paula, dit is niet oké. Ik wilde mijn geloofsleven verdiepen en daarom sloot ik me vorig jaar bij de start van het nieuwe kerkjaar aan bij een gebedsgroep. Sindsdien doe ik elke donderdagavond mee aan een bidstond. We bidden voor de gemeente, onze buurt, ons land, de regering, de wereld.

'Er ging iets aan me knagen. Ik dacht: Paula, dit is niet oké. Ik wilde mijn geloofsleven verdiepen...'

Om meer kennis over bidden te krijgen, volgden we als groep ook een Prayercourse. Dat verduidelijkte voor mij zoveel. Ik leerde bijvoorbeeld mediteren. Zo oefenden we in de cursus met contemplatieve gebeden, zoals lectio divina. Kauwen op het Woord en je laten onderdompelen in Gods liefde.

Door de cursus zie ik weer hoe groot God is. Er werd iets gezegd wat me erg raakte. Namelijk dat we God moeten weghalen onder de microscoop vandaan en dat we Hem in plaats daarvan met een telescoop moeten gaan bekijken. Ik kreeg oog voor het grote plaatje: we dienen zo’n machtige en krachtige God!

Ook iets wat me bijbleef, is het leren volharden in gebed. Geduld beoefenen. Soms heb je het gevoel dat je gebed niks uitwerkt. Je bidt, je smeekt, je vraagt. En alles blijft hetzelfde. Maar wat ik niet besefte, is dat als je bidt – samen of alleen – je keer op keer als het ware een dominosteentje legt. En op een gegeven moment kan die muur van steentjes omvallen.

'Bidden is voor mij nu als ademhalen.'

Ik kreeg een intensief gebedsleven door de cursus. Bidden is voor mij nu als ademhalen. Ik ben me meer bewust van mijn omgeving. Als ik opsta, naar mijn werk loop. Ik kijk voor wie of wat ik kan bidden en danken. Ik probeer door de dag heen momenten te zoeken om even stil te worden in mezelf en God te zoeken.
Mijn gebeden zijn ook anders. Eerst vroeg ik alleen aan God. ‘Heer, wilt U zus of zo voor mij of die ander doen?’ Tuurlijk mag dat. God weet wat er in mijn hart leeft, maar Hij hoort graag ook van mij welke verlangens ik heb.
 
Het verschil is wel dat mijn ‘wensenlijstje’ niet langer voorop staat. Ik wil in gebed God centraal stellen. Bouwen aan mijn relatie met Hem. Alles beginnen en eindigen met Hem.’
 
Paula Wolff (57) volgde in het afgelopen jaar met haar gebedsgroep een Prayercourse en doet de cursus nu een tweede keer met haar huisgroep.