We kregen een pand
“We hadden gebeden om Gods leiding in ons leven en ontvingen de uitnodiging om naar Rotterdam te komen en daar een beweging van gebed te ondersteunen. We waren alleen niet heel enthousiast over deze uitnodiging, omdat er al zoveel gebeurt in deze stad. We besloten er twee weken voor te bidden.
In die periode ging Jonathan naar een conferentie in Noord-Ierland. Nog voor de start van de conferentie kwam één van de leiders naar hem toe en zei: “Tijdens deze conferentie zal God tegen je spreken en het zal je leven veranderen. Luister goed!”
'Tijdens deze conferentie zal God tegen je spreken en het zal je leven veranderen. Luister goed!'
Jonathan luisterde dus aandachtig naar alle sprekers en werd steeds enthousiaster over het thema: transformatie van de stad.
Tegen het eind van de conferentie kwam er een stagiair naast Jonathan zitten en zei: “Je denkt eraan om te verhuizen. God zegt dat je moet gaan.” Jonathans eerste reactie was: “We denken helemaal niet aan verhuizen!” Hij ging naar buiten en zei tegen God: “Als dit over Rotterdam gaat, dan zult u toch echt duidelijker moeten zijn.” Op dat moment herinnerde hij zich opeens een social media filmpje van de huldiging van Feyenoord, een paar weken daarvoor: 150.000 mensen die samen op de Coolsingel het clublied ‘You’ll never walk alone’ zongen. God zei: “Dit is wat er op mijn hart ligt.”
Thuisgekomen gaven we het aan God terug, we betrokken er wijze adviseurs bij en vertrouwden deze reis samen met vrienden en nieuwe contacten in Rotterdam aan God toe: “Heer, we weten niet precies wat u hier van ons vraagt, maar hier zijn we. Leid ons alstublieft.”
De volgende drieënhalf jaar waren uitdagend. Met 24-7 Prayer als familie waarmee we zouden pionieren, begonnen we te zoeken naar een locatie waar we als team zouden kunnen wonen en een Huis van Gebed konden starten. We hebben tientallen locaties bekeken. Anderhalf jaar geleden verhuisden we naar een klein dorpje naast Rotterdam, zodat we in ieder geval dichter bij de stad zouden zijn. Maar nog steeds konden we geen betaalbare locatie vinden. Continu gingen we terug naar God en vroegen we of we hem wel goed verstaan hadden. God nam ons mee op een reis waarbij we eerst de put in moesten.
'Hoe lang zijn jullie bereid te wachten?'
Afgelopen december kwam er weer een goed pand langs, maar we concludeerden dat ook dit niet te doen was. We stelden onszelf de vraag: gaat het ooit lukken!? Samen met ons team gaven we onze plannen, verlangens en deze locatie terug aan God. Die avond vroeg Hij ons: “Hoe lang zijn jullie bereid te wachten?” Het was pijnlijk, maar we zeiden: “Zelfs als we nog langer moeten wachten, willen we dat doen.”
Diezelfde avond werden we gecontact door een van onze bekenden, hij zei: “Ik heb gehoord over jullie verlangen. Ik wil dit pand heel graag aan jullie werk geven…” We zijn nog steeds helemaal ondersteboven van dit aanbod. De avond daarvoor had Jonathan bij het naar bed gaan nog gezegd: “Waar zijn al die mensen uit de oude verhalen, die gebouwen weggaven zodat God ze kon gebruiken?”
'Meer dan drie jaar hadden we gezocht en nu hadden we op één dag twee panden! '
Beide panden staan in een buurt met 30% autochtone Nederlanders en 70% andere culturen, waarmee het een goede vertegenwoordiging is van de stad Rotterdam. Eén locatie staat middenin deze multiculturele, bruisende buurt – de perfecte plek om dichtbij mensen te zijn. De andere locatie is daar drie minuten lopen vandaan en lijkt wel een andere wereld: groen en rustig. Het is de ultieme plek voor gebed en reflectie. We hadden het nooit zo kunnen bedenken! Nu gaan we verder op avontuur met God en een prachtig team.